“Het is nu 13 jaar geleden, dat op 25 januari mijn vriend, mijn geliefde, de vader van ons ongeboren kind, overleed! Wat een drama, wat een hel!”
Laat ik vooropstellen dat ik een dankbaar mens ben, een gelukkig mens, gezegend met een hele lieve man, dochter en zoon.
Maar het is toch elkaar jaar weer dat de periode rondom 25 januari ervoor en erna echt een soort aanslag is op het lijf. Ik weet niet zo goed ik het moet uitleggen, overreden door een bus of emotioneel een soort wrak of van allebei een beetje.
Ik functioneer, het werk gaat lekker door! Maar het lontje is duidelijk korter, heel kort. Maar niet alleen bij mij, het werkt door binnen het hele gezin. Deze periode zit ik veel te veel in mijn hoofd, ik overdenk alles. Maar ook doe ik mijn kinderen niet tekort, hoe gaat het met de man. Want ook hij heeft zo zijn momenten, hij was erbij toen mijn vriend overleed, het was ook een goede vriend van hem. Ze waren met een stel vrienden op wintersport. Ook bij hem komen er gevoelens naar boven, maar zoals hij zegt ik ben een man, ik kan het beter in hokjes plaatsen. Bij mij valt en staat alles met verschillende momenten die ik weer koppel aan een gevoel, soms best heel vermoeiend hoor!
En op de 25ste doen we altijd even een momentje op de begraafplaats, meestal doet hij dat met de vrienden waarmee hij op wintersport is geweest en ik op mijn moment. Maar dit jaar hadden we het combineert. Borrelnoten en een flugel, een proost, een lief woord met een lach en een traan. In de avond m’n schoonouders (ja zo zie ik ze nog steeds), dat was gezellig en ook mooi dat dit kan.
Nu is het dus de dag na gisteren en ik moet zeggen, het hakt er behoorlijk in! Moe, lamlendig en nog harder overreden door die verdomde bus…..Ik geloof dat ik er vandaag nog meer last van heb dan gisteren, al die lieve berichtjes, de aandacht, de kinderen die er toch ook maar mee moeten dealen. Vooral de jongste vindt het allemaal erg lastig en kan het ook niet goed plaatsen. De oudste (de dochter van mijn overleden partner) die vindt het allemaal wel mooi en gezellig, maar toch wil ze, ondanks dat ze lekker pubert, bij mij zijn!
Dus vandaag nog maar extra lief zijn voor mezelf! Gestart met een wandeling, er moet ook nog even gewerkt worden, is ook wel fijn. Vanavond een lekker bad en Netflix.
Nogmaals kan ik jullie zeggen een dankbaar mens hier, gezegend met veel liefdevolle mensen om mij heen. En de man, ja die is echt goud waard! Zoals hij alles en iedereen omarmt heeft, daar heb ik enorm veel bewondering voor.
De zon schijnt, maak er een mooie dag van.
Liefs Inge
